Bu bir deyim haline geldi. “Başımı yastığa koyduğumda, vicdanım rahat şekilde uyuyabiliyorum” derler ya da “Başımı yastığa koyduğumda …” şeklinde başlayan ve olumsuz şekilde devam eden bir cümle kurulur.
Neden vicdan rahatsız olur? İnsan neden vicdan azabı çeker ki? Eğer doğruları yapıyorsa, kul hakkına girmiyorsa ve de kimseye bilerek haksızlık yapmıyorsa, kimsenin nafakasına göz dikmiyorsa bir de inancını yaşamaya çalışıyorsa, işte o zaman yastığa başınızı koyduğunuzda öyle bir uyursunuz ki… Sabah kalktığınızda tüm yorgunluğunuzu atmış bir şekilde uyanırsınız. Çünkü siz iyisinizdir. İyi olmak sağlıklı olmak anlamında değil tabi ki. İyi insansınızdır. Bu yüzden vicdanınız rahattır.
Bir kesim vardır ki, gece yastığa başını koyduğunda mutsuzdur, umutsuzdur ve gözünün önüne birçok şey gelir. Böyleleri de aslında iki türlüdür. Ya yaptıklarından, ya da yapacaklarından dolayı düşünceleri karmaşaya dönüşmüş kişilerdir. Yaptıklarından dolayı pişmanlık duyanlar sabah edemezler. Çünkü artık batmışlardır tamamen. Geri dönüşü yoktur belki de onlar için, geçmişte yaptıklarının. Diğer bir kısım da sabah edemez yine. Çünkü daha yapacakları çok şey vardır. Zaman geçiyordur. Ömür bitiyordur ama, dünyada sahip olması gereken bir sürü maddi meta vardır. Onları o kadar kaygıyla düşünür ki sabahlar olmaz onun için..
Yastığa başını koyduğunda, sen nasıl hissediyorsun? Vicdanın rahat mı?
