Hayata arkadaş için adım atılır evliliğe. Cana can gelsin, kötü günde sığınacak liman olsun, iyi günde sevince ortak gülen göz bulsun diyedir. Sorumluluktur başlı başına diğer taraftan. İki ayrıyken tek olmaktır evlilik. Nefesini bir başka solukta almaktır.

 

Evlilik; kader ortaklığına girmektir. Kimi gönül vermeden gözü gözüne değmemişken evlenir kimi Mecnun misali yanarak. Gidişat aynı olmasa da aynı yolun yolcusudur insan. Deftere atılan imza değildir aslolan kalbe atılan mühürdür. Gönlümün de evimin de tek sahibi olarak seni kabul ediyorum demektir. 

 

Böyle masalsı değildir tabi her evlilik. Kimi için imtihandır eş. Ya sırtına aldığı ya da sırtından atıp uzaklaştığı.

Aynı yolda farklı şeyler görür bazı eşler. Beş parmağın beşi bir yaratılmamışken insanları bir çeşit istemek yanlış değil midir zaten?  Aslına bakarsanız farklılıktır güzel olan da hayata renk katan da. Ama ya bunu görmek istemez insan ya da görmezden gelir. Çünkü böylesi daha kolaydır. 

 

İyisiyle kötüsüyle ‘biz’izdir aslında var olan. Sen ben yok olunca biz olduğunda güzel olur her şey. Farkı farklı algılamamaktır esas ve değerli olan, farklılığın zenginliğine ulaşmaktır.

 

Aynaya baktığında kendini nasıl görüyorsa eşini de öyle ister bazıları.  Onun başka bir kişi olduğunu başka davranışlara düşüncelere sahip olabileceğini düşünmez ya da düşünmek istemez. Eş’se bire bir olmak zorundadır çünkü ona göre. Aynı yöne bakarken farklı duygulara kapılınca bana göre değilmiş diye başlayan cümleler ardı ardına sıralanır. Aslında o’ bana göre değil’  içinden geçirdiği  ‘benim gibi değil’dir. Bunu kabullenmediği için dönüşü olmayan yollara sapar insan. Ya da sadece adres karıştırır doğruyu bulana kadar yıpranır, yıpratır. Yanındakini karşısına almasa belki daha kolay olacaktır her şey. Bir de yan yanayken baksa resme…

 

Kimse mükemmel değildir. Hiçbir evlilik de dört dörtlük değil. Asıl güzellik birbirini olduğu gibi kabul edip eksiklerini birbiriyle tamamlamaktadır.