Nasrettin Hoca merhum bir gün misafirliğe gitmiş. Yemek yerken ekmek bitmiş. Karnı doymayan Merhum Hoca çatalla sofradaki balı yemeye başlamış. Bunu gören ev sahibi “Hocam, ekmeksiz bal insanın içini yakar.” deyince Merhum Hoca patlatmış cevabı: “Kimin içinin yandığını Hz Allah bilir.”
Bir gün dişçide dişimi yaptırırken diş doktorunu tanıyan ve oğlu lise ikiye geçmiş ve bölüm seçecek biri geldi. Doktora oğlunun hangi bölüme giderse daha iyi olacağını, hangi mesleğin daha iyi olduğunu filan sordu. Doktor dedi ki: “Aman diş doktoru olmasın da ne olursa olsun. Bak burada matematik öğretmenimiz var, bir de ona soralım.” “Aman matematik öğretmeni olmasında ne olursa olsun.” dedim.
Şimdi kime sorarsanız sorun, olduğu yerde memnun mu diye, memnun olmayan yüzde 99 olur. Hep başkalarına bakarız. Hep başkalarının yerine bakarız. Hiç memnun olmayız yerimizden, halimizden. Doktor doktorluktan, asker askerlikten, polis polislikten, öğretmen öğretmenlikten, öğrenci öğrencilikten, karı kocadan, koca karıdan memnun değildir.
Kanaat yetmezliği olduğu sürece de isteyeceğiz başkalarını, başkalarının yerini. Eğer bir gün Hz Allah bize kanat versin şimdi uçun diye, kanattan memnun olmayız.
Kimin içinin yandığını kim bilecek, tabi ki Hz Allah bilecek ama bazen görünen köy kılavuz istemez ki. Hepimizin içi yanıyor, ancak mezarda söner içimiz. İşte orda kimin içinin dışının yandığını sadece Hz Allah bilir.
Her durumda ve her mevkide içimizi yakacağımıza biraz kanaatkar olalım. İşte o zaman komşumuzun ne tavuğu gözümüzde kaz olur, ne de karısı gözümüzde kız.
İçi de, dışı da, hem bu dünyada, hem de öbür dünyada yanmayanlardan olmak ümidiyle.
