Öğrencileri severiz. Hele de köydeki öğrencileri. Geleceğimizin teminatı olarak görürüz onları. Hiç şehirdeki öğrenciler dışında köylerde okumaya çalışan öğrencileri düşünüyor musunuz? Ne şartlarda okula gidiyorlar? Kıyafetlerini, yardımcı kitaplarını tam olarak temin edebiliyorlar mı? Onların sınıflarında da projeksiyon aleti var mı? Bilgisayar sınıfları var mı? Ya da bilgisayarları var mı? Varsa da bir öğrenci haftada kaç kez dokunabiliyor o bilgisayara.
Bazan insan yardım etmek ister. Cebinde olmasa da, vermek ister gönlünden koptuğunca. İşte bende de öyle oluyor ara sıra. Aklıma geliyor köy okullarında, yokluk içinde eğitim gören kardeşlerim. Ancak elimden çok da bir şey gelmiyor.
Sitenin adını vererek bir gün bir yardım derneğini aradım. Dedim ki; “Bu öğrencilerin, ayakkabıya, kıyafete ihtiyaçları var. Yardım etmesi gerekenler maalesef umursamıyor onları. Siz de yardımcı olmazsanız, kime gidip de yardım isterim bilemiyorum.” Dedim. Sağ olsun çalışan abimiz “Hemen ara okulu, ayakkabı numaralarını da yazsınlar, listeyi bize göndersinler” dedi. O kadar sevindim ki anlatamam. Hiç vakit kaybetmeden aradım okulu.
Okul müdürü çıktı telefona. Durumu izah ettim, “Öğrencilerin numaralarını alıp listeyi gönderin” demeye çalışırken, Müdür Bey; “Şimdi misafirim var, yarın arayın” demesin mi.
Kapattım telefonu. Ancak çok kızmıştım. Neyse dedim, yarın aramaya karar verdim. Yarını iple çektim. Telefonu aldım elime aradım yine müdür beyi. Telefonu açan müdür; “Ablacım, okul sele gitti, okulu tatil ettik, haftaya arayın” demesin mi. “Hay senin gibi müdüre” dedim. Demedim tabi içimden geçirdim.
Aradan on gün falan geçti. Yine arayayım şu müdürü dedim. Aslında o müdürü aramamın sebebi; o okulda durumu çok kötü olan öğrenciler olduğunu bildiğimden. Yoksa Müdür Bey’e bir gıcığım yok. Sonra adım yine. Müdür Bey bu defa “tamam” dedi. “Listeyi haftaya şehir merkezine yollarım bir öğretmenle”. Eyvallah dedim kapattım telefonu.
Aradan yaklaşık bir ay geçti. Müdür bir akşamüstü beni aradı. “Listeyi getirdim, müsaitse sana vereyim” dedi. Yüzdük, yüzdük kuyruğuna geldik. “Tamam geliyorum” dedim. Gittim ve listeyi aldım. Liste karma karışık hazırlanmıştı. Okuldaki herkesin adın yazmışlar listeye. Hemen yarın yardım derneğine götürdüm. Oradaki yetkili “Elimizdeki malzemeleri yardıma muhtaç olanlara ulaştırdık. Hiç kalmadı” demesin mi. Şok oldum. O kadar uğraştan sonra, yardım için bir sonucun çıkmaması beni çok üzmüştü.
Kabahat bende mi, müdürde miydi..
Rasim Konyevi / Niğde
