Günümüz genç kızları da aynı hayli kurar. Evlenip bir yuva kurmak, çocuklara karışmak ve mutlu bir şekilde yaşlanmak.
Kızımız 18 yaşına geliyor. İstemeye geliyorlar. Eğer kızın sevdiği biri yoksa biri yoksa, ikinci ya da üçüncü istemeye büyük bir ihtimalle veriyor ailesi onu, isteyen kişiye. Damat adayının maddi durumu iyiyse sorun olmuyor. İyi kötü düğün yapılıyor ve standart bir yaşamın günleri başlıyor.
Kızı isteyen işinin maddi imkanları zayıfsa eğer, düğün olmadan başlıyor evlilik sancıları. Hele de asgari ücretle çalışan bir kişiyse damadımız. Evliliğe değil, borçlanmaya yelken açıyor adeta.
Damat önce arkadaş çevresinden borç para arıyor. Muhtemeldir ki arkadaşlarında da para yok. Olanlar da güvenip para veremiyor. İkinci seçenek babası. Babasına gidiyor ve düğünde yardımcı olmasını istiyor. Baba da “Oğlum halimizi biliyorsun..” diyor. Damat adayı babasına cevap veremiyor. “Anlıyorum baba” diyebiliyor sadece. Ardından son şans bankalara borçlanmak. Yani kredi çekmek. Gidiyor ve banka banka geziyor. Hiçbir bankadan kredi alamıyor. Sadece bir banka ona anlayışlı davranıyor ve kredi vermeyi kabul ediyor. Yüksek faizli, dosya masraflı ve sigorta masraflı bir kredi şartnamesini hazırlıyorlar. Damat adayı ister istemez imzalıyor ve 15-20 bin lira kredi çekiyor.
Damadın düğünü olmadan kredi taksitleri gelmeye başlıyor. Zaten asgari ücret alıyor. Bunun 500 lirası kredi taksitine gidiyor.
Düğün oluyor ve çift mutlu bir gelecek beklentisiyle evlerine yerleşiyorlar. Aradan birkaç ay zar zor geçiyor. Bu şartlarda mutlu olmak için yapmaları gereken tek bir şey kalıyor. O da ayrılmak. Onlar da bunu yapıyor ve ayrılıyor.
İşte en güvenilen kurumumuz dediğimiz ailelerimiz böyle başlıyor ve böyle bitiyor.
Sonra “Kadına şiddet niye bu kadar arttı?”, İntiharlar neden bu kadar çoğaldı?” diye birbirimize sorar ve kendimizce cevap bulmaya çalışırız.
