Eskiden çekilen Türk Filmleri’ni bilirsiniz. Yeşilçam filmlerinden bahsediyorum. Özellikle Kemal Sunal filmlerini izlemeyen yoktur. Belki de 86 filminin tamamını izlemeyenimiz kalmamıştır. Ben de sizler gibi tüm filmlerini, hem de birden fazla kere izledim.
İzlediğim filmlerin içinde tepeden aşağıya kadar bir çok karakter vardı. Örneğin Kemal Sunal bir filminde çöpçü, diğer filminde kapıcıydı. Birinde çok zengin ve varyemez, diğer filminde, babasından miras kalan bir çarıklı milyoner. Bir filminde Orta Direk dediğimiz halk çocuğu, diğer filminde burnumuzun direğini sızlatan bir garip. Baş karakterler değişiyor, toplumsal yapının içindeki kişiler de filmlere göre farklılık gösteriyor. Örneğin filmlerde mafya rolünde kötü adamlar vardır. Bazı zenginler, garibanın hakkını yer. Kasap eşek eti satar, Bakkal, zeytinyağını gaz diye satar. Medya patronları halkın saf ve temiz duygularını kullanır. Yani filmlerde onlarca kesimin iyi ve kötü yönlerini görürüz. Hulusi Kentmen filmlerinde zenginlerin de yufka yürekli olabileceğini gördük. Cüneyt Arkın filmlerinde katillerin de ağlayabileceğini öğrendik.
Filmlerde hiçbir zaman kötü rolde gösterilmeyen bir kesim vardı. Hakimler… Her filmde adaletin terazisini gözettiklerini gördük. Tüm haksızlıkların, son mercide karara bağlandığı yerdi mahkemeler. Hakimlere hiç şüpheyle bakmadık. Senaristler de onlara güvenin sarsılmasını hiç istememişler belli ki. Seyirciler olarak biz de hep güvemdik onlara.
Bu yazıyı neden yazdım? Bilmem, belki de hakim ve savcılarla ilgili duyduğum bir haberden dolayı..
Atıf Ünlü / Trabzon
