Bugün sabahleyin gündemden haberdar olmak adına açtım televizyon kanallarından birini ve haberleri izliyorum.
“Güzel şeyler var mı” acaba diye içimden geçirirken bir de baktım ki, 3 ilde,24 saat içinde 3 kadının kocaları tarafından öldürüldüğü haberini veriyor. Lanet okumamak için kendimi zor tutsam da “Böyle adaletin ..” diye başladım, sonunu getirmedim.
Hemen ardından bir haber daha. Bu kez de kolu yanan 1,5 yaşındaki çocuklarını tedavi için hastaneye götüren anne babanın feryadı geldi ekranlara. Şimdi 6 yaşlarında olan çocuğa, iğne yapılmış acil serviste ve Aids virüsü kapmış yavrucak. Köyde, herkesten ayrı yaşam savaşı veren çocukcağızın dramını izlerken yine “Böyle adaletin taa ….” dedim ve yine gerisini getirmedim. Haber sunucusu insanları etkileyeceğini düşünmüş ki, haberi yarıda kesti, tamamını izletmedi.
Sırada başka bir haber vardı. “Bu kez bari iyi bir haber gelsin” diye bekliyordum. İnsanın içini sızlatan bir haber daha. SGK’nın kanser hastası olan bir adama (öldükten 1 ay sonra) sağlam (çalışabilir) raporu vermesi aileyi mahvetmiş. Bir ay önce ölen Basri Vardar isimli kanser hastası vatandaşa SGK, oy birliğiyle sağlam raporu veriyor ve ailenin emekli maaşı alması engelleniyor. Vardar’ın ölmeden önceki son vasiyeti de “SGK beni mahvetti, onları mahkemeye verin” oluyor. Bu haberi de izleyince, moral, motivasyon kalmadı bende.
Hep birileri zulmediyor. Devamlı olarak mazlum, eziliyor, horlanıyor ya da ölüyor. Bu dünyanın adlati bu mu? Başka ülkelerde böyle olduğunu mu sanıyorsunuz? Hayır hiç de böyle değil. Hiçbir ülkede, “Yaptığı, yapanın yanına kâr kalmıyor”. Sadece bizim ülkemizde böyle. Bunları eleştirince de şu kalıplaşmış, mantıktan yoksun savunma yapılıyor her zaman: “Burası Türkiye kardeşim”.
Evet maalesef "Burası Türkiye". Herkes yapılanların farkında ama, yine herkes de kabullenmiş bu durumu.
