Bazen şu ülkede olmaktan öyle bir sıkılıyorum ki, anlatamam.
Düşmanına hoşgörü gösteren başka bir ülke tanımıyorum. Ülkede her şey güllük gülistanlık sanki. Haberlerde hiç göstermeseler de Doğu ve Güneydoğu’da PKK gücüne güç kattı.
Hükümet yetkileri tamamen PKK’lılara devretmiş. Kumar baskınını da onlar yapıyor, kimlik kontrolünü de onlar yapıyor. Süreç denen şey zarar görmesin(!) diye hükümetten “çıt” çıkmıyor.
Kalleş PKK’lılar sokak ortasında askerimizi korkakça şehit ediyor. Cansız bedenler orada öylece yatıyor ve hükümetten kayda değer bir tepki gelmiyor. Öyle canım sıkılıyor ki. Şehitlerimizin suçu neydi? Boşu boşuna mı şehit oldular? Onların aileleriyle görüşmeyenler, gidip de 40 bin vatandaşımızın kanına giren kalleşle görüşebiliyorlar.
Çözüm Süreci’nden sorumlu bir bakanımız bile var. Doğu’da PKK’lılar köy basıyor. Bizim bakan efendi PKK’nın siyasi uzantılarıyla gülücükler dağıtıyor. “Süreç devam ediyor” mesajları veriyor.
Diyorum ya, şu olanları gördükçe “Nasıl bir ülke haline geldik?” diye soruyorum kendime. Mazluma göstermediğimiz şefkati katillere gösteriyoruz.
